کد مطلب:28571 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:161
او در جنگ صفّین، از سرداران لشكر معاویه بود و در شدّت جنگ، پرچم شامیان در دست او بود.[5] برادرش (مهاجر بن خالد)، در جنگ های جمل و صفّین، در سپاه امام علی علیه السلام بود.[6]. او همچنین در برخی روزهای جنگ در ماه ذی حجّه، از فرماندهان جنگجویان بود[7] و امام علی علیه السلام در نماز، او را نفرین می كرد.[8] با این حال، از او سخنانی در ستایش شجاعت علی علیه السلام نقل شده است.[9]. او در زمان معاویه، مدتی حاكم حمص بود و چون معاویه از علاقه اهل شام به حكومت عبد الرحمان بعد از خود آگاه شد، او را با سَم كشت تا با یزید بر سر حكومت، رقابت نكند.[10]. 2366.وقعة صفّین- به نقل از عبد الرحمان بن خالد بن ولید، در توصیف امام علی علیه السلام-: به خدا سوگند، روزی بر ما گذشت كه گرفتار اژدهایی همچون كوهی استوار شدیم و او در حالی كه گَرد و غبار به راه انداخته و میان ما و افق حایل شده بود، بر ما هجوم آورد.او بر اسبی سیاه- كه سُم بر زمین می كوفت-، سوار بود و از چپ و راست، شمشیرشان می زد و مانند شتری جوان، در جوش و خروش بود و چون پیكار كننده توفنده، از خشم، دندان می فشرد. معاویه گفت: به خدا سوگند، هم اكنون او (علی علیه السلام) شمشیر می زند و انتقامجویانه می جنگد.[11]. ر.ك: ج 11، ص 339 (شماری از دشمنان امام علی/ابو اعور) وص 340 (بُسر بن ارطات) وص 366 (ولید بن عقبه).
عبد الرحمان بن خالد بن ولید،[1] از شجاعان قریش و از دشمنان امام علی علیه السلام و بنی هاشم بود.[2] وی در زمان عثمان، حاكم حِمْص بود و عثمان، تبعیدیان كوفه را نزد او می فرستاد.[3] معاویه، او را فرزند خود می شمرد.[4].